Alessandro Casetti

De Italiaanse muzikant en kunstenaar Alessandro Casetti (Bagno di Romagna, 1981) Na zijn afstuderen aan het Istituto d'Arte in Sansepolcro, Arezzo, ging hij naar de kunstacademie van Florence, waar hij een jaar studeerde. 

 

Hij experimenteerde met verschillende schildertechnieken, wat zijn vaardigheden verfijnde en door constant onderzoek aanmoedigde om de rijke wereld van de figuratieve kunsten verder te verkennen. Muziek gaat hand in hand met kunst en vertegenwoordigt een fossiele brandstof die zijn creativiteit voortdurend voedt. 

 

Om zijn werk te creëren, gebruikt hij industriële verf, voornamelijk verf op waterbasis en op terpentijnbasis, die hij via zwaartekracht op hout of canvas aanbrengt. Door het op de drager te laten drogen, nemen de kleuren verschillende vormen en texturen aan, ze worden dikker, barsten en creëren het effect van craquelé. Het werk wordt daardoor levend. Het effect is dat je iets oneindig groots of oneindig kleins voor je hebt; een satellietbeeld van een planeet, de scheuren in uitgedroogde aarde, fossielen van oude meren, of misschien, aan de andere kant van het spectrum, de langzame voortgang van schimmel gezien door een microscoop. De macrokosmos en de microkosmos gaan in dialoog, vermengen zich en smelten samen.

 

De houding waarmee we het leven tegemoet treden, schept een vruchtbare voedingsbodem waarop we manieren van handelen en gedachten kunnen ontwikkelen. Alles wat ons overkomt is niets anders dan de evolutie van bewuste en onbewuste intenties die nestelen in de diepste en meest onontgonnen afgrond van de ziel. We zijn gewend te denken dat het vooral externe factoren en de mensen om ons heen zijn die onze toekomst bepalen. We zijn bijna nooit bereid onze beslissingen in twijfel te trekken om ons voor te stellen dat we misschien de stille hoofdrolspelers zijn van dit verwarde ding. Misschien komt het omdat het gemakkelijker is om onszelf als slachtoffer te vermommen en ons falen aan anderen toe te schrijven dan om onszelf in de frontlinie te plaatsen.

 

Met zijn schilderijen verbeeldt hij metaforisch alle emotionele processen die binnen en buiten ons eigen lichaam plaatsvinden, via de huid. Een huid die, als een geografische kaart, de onontdekte breedtegraden van ons meest intieme en diepe innerlijke zelf vertelt. Een psychedelische reis die tot doel heeft de aandacht naar binnen te trekken en niet naar buiten. Een die met de vinger wijst naar de kromme en subtiele marges van ons ego. Want juist in dat laatste wordt de wortel geboren van alles wat er uiteindelijk buiten zal gebeuren. Kleurscheuren die uitkomen in een ruimte waar alles oplost, misschien om plaats te maken voor een betere en meer verantwoorde toekomst.